Темно е. На светкавото небо се испишуваат грмотевици кои се слушаат од далечината. Си го слушаше срцебиењето кое се изедначуваше со дождовните капки кои паѓаа надвор и одекнуваа од олуците. Се сеќаваше на сите претходни пати кога го набљудуваше паѓањето на дождот. Секогаш паѓаше различно, а таа сакаше да го слуша звукот што го правеше симфонијата од
Барај ме вечно, до последното дрво на планетава, барај ме во непреспиените ноќи кои ми ги должиш, а да барај ме и во твојата беспрекорно добра песна со чуден звук кој произлегува од металофон. Барај ме во белата жена прикриена со црна марама, а барај ме и во црната жена ожалостена од срам. Барај ме онаму каде што нема да сум и барај ме онаму каде што
Не сметај, поете, на шумната слава. Пофалбите пламни ќе минат за час; Џганот ќе се сити, глупак суд ќе дава, Но остани стамен, не растурај страст. Ти цар си: живеј сам. Со крената глава Продолжи по патот на слободен глас; За подвигот честит што ти виши раст Не и треба орден на твојата става. Во тебе е се. Сам си врвен суд Од сите си построг спрема
Го сакам Белград затоа што фризерот заради мене останува до 22 часот, затоа што луѓето разговараат едни со други, патат во кафеаните, затоа што во пекарниците можеш да бараш колку реш печен да биде лебот, затоа што во Ресавска на есен е свет мир, затоа што Белград е дом во вистинската смисла на зборот. Тоа ниту една белосветска паштета не го откупува
Занемев од твоите лажни насмевки, слични на Јуда Израснав во бор втренчен во празни месечеви сеќавања Тело-душа сум споделено со отсутноста Тајна невина на вљубена жена врежена на твојата снага Ох, убавино! небото е проѕирно од твоите две црни ѕвезди Гордо ја креваш твојата понизност да придонесеш искушение Собитие ми е срцево, ми се насмевнуваш ко
Ќе напишам песна за тажни краеви и нови почетоци, за сите неискажани зборови и прегратки несподелени, за сите сонови недосонувани и неисполнети желби. Ќе напишам песна за сите изминати денови кои нема да ги собере во стих и за сите идни денови што допрва ќе ги напишеме во книгите на животот. Ќе напишам песна за оние што не се тука повеќе и за оние
Костис Паламас (13 јануари 1859 – 27 февруари 1943 ) e грчки поет кој ги напишал зборовите на олимписката химна. Химната беше изведена за прв пат за време на Летните олимписки игри во 1896 година, вооедно и првите модерни Олимписки игри. Тој е централна фигура од грчката книжевна генерација од осумдесеттите години на минатиот век и еден од соосновачите
О кадри што како руно до плеќи се веат! О восхит! О мирис втонат во немарност млака! За сите спомени што во косата ти бдеат низ мрачното да ги ратсурам легло, со неа вечерва да мавтам како со шамиче сакам! Африка врела, Азија кон страстите склона, цел еден далечен свет, во замрености штири, на твоето дно, о, шумо мирисна, е втонат! Нечиј дух в лутање
Да ти бакнам дланка Со којашто нежно Ти ме милуваше Над дланката која Трошките од лице грижно ги тргаше Ти бакнувам табан Што страсно го држев Додека те љубев И во рисот во кој Никогаш сит тебе Со копнеж се губев Ти бакнувам око Што не гледа ништо А мене ме гледа Трн од твојта круна Џвакам па непцата Во крвта се цедат. Српска современа поезија Препев
Во Дом на култура „Кочо Рацин“-Скопје во сабота, 6 април во 18 часот ќе бидат промовирани три книги од Гордана Каракашевска. Книгата раскази „Сињор Џордано и размислувањата за…“, стихозбирката „Скршен поет и други поеми“ и романот “Разголување“ се објавени во 2021 година под псевдонимот на авторката Ана Каракаш, но поради Ковид-пандемијата досега не
